Ο Νίκος Γραμμάτος (φωτο) είναι τραγουδοποιός και δημοσιογράφος.
Γεννήθηκε στην πόλη της Καβάλας το 1984. Μεγάλωσε ακούγοντας ροκ μουσική, αφού ο πατέρας του ήταν (και είναι) D.J. Στα 15 του χρόνια, έκανε την πρώτη του ραδιοφωνική εκπομπή, τις «Rock Αποδράσεις», και στα 16 του, δημιούργησε το μουσικό πόρταλ Rockap.gr όπου και, μέχρι σήμερα, καταγράφει συγκροτήματα, και παρουσιάζει ρεπορτάζ από συναυλίες, φεστιβάλ και άλλες νεανικές δράσεις.
Το 2010 ηχογράφησε το πρώτο του demo με την μπάντα του, τις Cameres. Το 2013 , κυκλοφορεί ο πρώτος επίσημος δίσκος, «Θα είμαι εκεί» και το 2016, ο δεύτερος «Οι αναμνήσεις πάντα καίνε». Ενδιάμεσα έχουν υπάρξει, προσωπικά τραγούδια και συμμετοχές.
H συζήτηση με τον Νίκο Γραμμάτο...
-Μίλησε μου για το συγκρότημά σου, τις Cameres. Γιατί αυτό το όνομα; Πότε σχηματιστήκατε, τα μέλη, ποιος γράφει στίχους και μουσική και ποια η μέχρι τώρα δράση του συγκροτήματος...Ο Ασκληπιός πώς έρχεται στο συγκρότημα;
Το συγκρότημα υπήρχε σαν ιδέα στο μυαλό μου από το 2002, οπότε και έφτιαξα την πρώτη μου μπάντα η οποία δεν προχώρησε. Το 2007 ήταν χρονιά δημιουργίας, καθώς δημιουργήθηκε η μπάντα και άρχισε να τζαμάρει. Στις αρχές του 2008 θα ονομαστεί Cameres. Η έμπνευση του ονόματος ήρθε μετά την προβολή ενός βίντεο στο youtube το οποίο έδειχνε κάμερες σε κάθε σημείο του δρόμου να παρακολουθούν τα πάντα. Κάπως έτσι σκέφτηκα λειτουργούμε και εμείς οι άνθρωποι με τα μάτια μας, κοιτάμε, φιλτράρουμε και αποθηκεύουμε στο μυαλό μας τις αναμνήσεις. Κάπως έτσι δημιουργούνται και τα τραγούδια, μέσα από αυτό το φίλτρο και την καταγραφή, οπότε κάμερες και όχι με ελληνικούς χαρακτήρες γιατί δεν μου άρεσε οπτικά, αν και προτιμώ τον ελληνικό στίχο και την γλώσσα μας. Η μπάντα ξεκίνησε σαν πεντάδα, όμως στην πορεία είδαμε ότι δεν είχαν όλοι τα ίδια όνειρα με εμάς και έτσι αποφασίσαμε να δηλώνουμε ντουέτο, ο Νίκος Γραμμάτος και ο Γιάννης Βογιατζής. Εγώ γράφω τους στίχους και σε κάποια τραγούδια και την μουσική, ο Γιάννης γράφει την μουσική και φυσικά παίζει κιθάρα σε όλα τα τραγούδια. Μέχρι τώρα έχουμε κάποια επιλεγμένα αλλά όμορφα live που έχουμε δώσει στην πόλη μας, έχουμε συμμετοχές σε συλλογές, κάτι singles και 2 ολοκληρωμένους δίσκους, ο πρώτος βγήκε σε cd το 2013 από την B-otherSide records και ο δεύτερος κυκλοφόρησε ψηφιακά το 2016.
Ο Ασκληπιός Ζαμπέτας από τις θρυλικές Τρύπες έχει ηχογραφήσει κιθάρα στο τραγούδι «Όλα τελειώνουν» από τον δεύτερο δίσκο μας. Είχαμε γνωριστεί το 2003 σε μια συναυλία των Γκέτο στην Θεσσαλονίκη, είχαμε κάνει και μια τηλεφωνική συνέντευξη σε ένα αφιέρωμα που έκανα στην εκπομπή μου για τις Τρύπες και από τότε υπάρχει μια φιλία και μια συμπάθεια. Του στείλαμε το κομμάτι στην πρωτόλεια μορφή του, του άρεσε και έγραψε μαζί μας. Η τιμή και η χαρά μας μεγάλη.
- Στον δίσκο σας «Οι Αναμνήσεις πάντα καίνε», το ιντρο είναι ένας παράξενος, θα έλεγα απόκοσμος ήχος. Είναι ο ήχος των αναμνήσεων;
Το ίντρο είναι ένα απόσπασμα από τον ήχο που έκανε κάποτε το modem του υπολογιστή όταν προσπαθούσε να συνδεθεί στο διαδίκτυο. Ο ήχος είναι 700% πιο αργός από τον κανονικό. Όταν άκουσα αυτό το ηχητικό, ένιωσα αυτό το «παράξενο – απόκοσμο» με την όλη ψυχεδέλεια που μετέδιδε και πρότεινα στον Γιάννη να το χρησιμοποιήσουμε στην έναρξη του δίσκου. Ο ήχος αυτός λοιπόν κάποτε μας σύνδεε σε έναν διαφορετικό κόσμο, αυτό του διαδικτύου. Κάπως έτσι νιώθουμε ότι μας συνδέει και με τις αναμνήσεις όπως πολύ σωστά ανέφερες. Το διαδίκτυο εξάλλου ήταν ένας καταλυτικός μεσάζοντας ώστε να επικοινωνήσω με τον Γιάννη το 2008 και να του προτείνω να έρθει στο μουσικό μας ταξίδι.
- Στο «Βρέξε Ουρανέ μου», τραγουδάς «Εκπορνευτείτε, γιατί είναι τέχνη να δείχνεις μπούτια, να φουσκώνεις τα βυζιά». Αυτή η νοοτροπία, υπήρχε και θα υπάρχει πάντα, σε όσους θέλουν να κάνουν την αρπαχτή και να λουστούν στα φώτα της «τέχνης». Μιλάμε βέβαια, για μια ψευδεπίγραφη τέχνη, που έχει κατακλύσει ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, και δίνει την ψευδαίσθηση, πως στην Ελλάδα, γεμίσαμε ψώνια και ξέκωλα. Η αλήθεια είναι πως υπάρχει Τέχνη, αλλά, κατά κανόνα, δεν προβάλλεται. Γιατί δεν προβάλλεται άραγε; Δεν ενδιαφέρεται ο κόσμος γι αυτήν (δεν πουλάει) ή, ο κόσμος ενδιαφέρεται, αλλά εκείνοι που είναι σε θέσεις να την προβάλλουν, δεν την καταλαβαίνουν;
Ο κόσμος έχει χάσει την σύνδεση με την πνευματική του φύση και υπόσταση, γι αυτό και βλέπουμε τα τελευταία 25 χρόνια να προβάλλουν μόνο αυτού του είδους την τέχνη και διασκέδαση, γιατί ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται πλέον να θρέψει το μυαλό και την ψυχή του, αλλά μόνο την σάρκα του. Δεν προβάλλεται το ουσιώδες, γιατί μέσα από την ουσία, ο κόσμος θα λάβει τροφή για σκέψη, και αυτοί που κινούν τα νήματα, δεν θέλουν σκεπτόμενους πολίτες, αλλά καταναλωτικά τούβλα. Πάντα υπάρχει κόσμος που αναζητά σοβαρή τέχνη και ψάχνεται στην ζωή του. Αυτό το ποσοστό όμως είναι ένα 10% και ίσως πολύ να λέω. Νιώθω όμως ότι είναι καιρός για αλλαγή πλεύσης και στάσης ζωής του ανθρώπου και ελπίζω να ζω όταν θα γίνει αυτό και να μην πάρει πολλές δεκαετίες ακόμα σαπίλας.
- Εκτός από το συγκρότημα, διατηρείς και το Rockap.gr. Πότε ξεκίνησες και με ποιο στόχο; Ποιο είναι το κριτήριο για να παρουσιάσεις ένα συγκρότημα; Επιδιώκεις σύνδεση με την αγορά;
Το Rockap ξεκίνησε το 2000 όταν ξεκίνησαν τα πρώτα web zines. Δεν είχε καμία σχέση βέβαια αυτό που προσπαθούσα τότε, με αυτό που ξεκίνησε σοβαρά το 2007. Το Rockap.gr ήταν μια μεταμόρφωση της πρώτης μου ραδιοφωνικής σελίδας και σκοπός ήταν να παρουσιάζει νέες μπάντες στον κόσμο. Το κριτήριο για να παρουσιάσουμε ένα συγκρότημα είναι να έχει κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια, τουλάχιστον μια ολοκληρωμένη δουλειά, η οποία θα σέβεται πρώτα τον εαυτό της και μετά τους ακροατές. Εφόσον κάποιος από εμάς διακρίνει ότι κάτι υπάρχει που είναι άξιο αναφοράς, προχωράμε στην σύνταξη του κειμένου ή και κάποιας συνέντευξης αργότερα. Επιδιώκω να ανακαλύψει ο κόσμος νέους ήχους, να γνωρίσει νέα συγκροτήματα, ήχους και στίχους.
- Τι παίζει στην Καβάλα; Υπάρχουν στέκια, μουσικές σκηνές, κίνηση γενικά;
Κάποτε η πόλη μου είχε 2-3 μουσικές σκηνές αξιόλογες, από τις οποίες πέρασαν σοβαρά συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Δυστυχώς οι καιροί δεν επιτρέπουν σε μια επαρχιακή πόλη να συντηρεί κάτι τέτοιο, οπότε έχουν όλα κλείσει και απλά γίνονται κάποιες ενέργειες από διάφορα μπαράκια, τα οποία δεν έχουν υποδομές (stage, ήχο, φώτα) για να δώσουν κάτι σοβαρό. Αυτό ήταν πάντα ένας πολύ σοβαρός λόγος που δεν δεχόμαστε να παίξουμε live την μουσική μας οπουδήποτε, γιατί πρώτα αυτό θα έκανε κακό στο όνομα της μπάντας και την δουλειά που κάνει στο στούντιο, η οποία δεν μπορεί να αναπαραχθεί στην πόλη μας και γενικά ακόμα και στην Αθήνα. Στην Αθήνα υπάρχουν φυσικά αξιόλογοι χώροι αλλά πιστεύω ότι είμαστε πολύ πίσω σε αυτό τον τομέα, όπως πάντα εξάλλου.
Όσο αφορά τα στέκια, υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα μαγαζιά που κρατάνε ένα διαφορετικό ύφος από την μάζα, όπου μπορείς ακόμα να ακούσεις ποιοτική μουσική. Η κίνηση εδώ πάνω είναι πιο έντονη το καλοκαίρι, τον χειμώνα κλεινόμαστε περισσότερο στα σπίτια μας, περνώντας ο καθένας δημιουργικά τον χρόνο του.
Δημοσιεύθηκε στο προσωπικό ιστολόγιο του Μανώλη Νταλούκα εδώ
